Szkoła Podstawowa z Oddziałem Przedszkolnym im. Jakuba Kani w Domaradzu

Termin „uzależnienie” jest stosowany m.in. w odniesieniu do zaburzeń psychicznych, jak uzależnienie od narkotyków, leków, czy papierosów . Termin „uzależnienie” stosowany jest także w odniesieniu do wielu innych przymusowych zachowań, m.in. kompulsywnych zakupów, oglądania telewizji, seksu, masturbacji, korzystania z gier hazardowych lub komputerowych czy też nadmiarowego korzystania z Internetu. Współczesna psychologia traktuje pojęcie „uzależnienie” szeroko i zakłada, że może ono obejmować także inne czynności, nad wykonywaniem których dana osoba utraciła kontrolę.
Obecnie młodzi ludzie uzależnieni są od wielu rzeczy, papierosów, alkoholu, narkotyków, dopalaczy, różnego rodzaju leków. Młodzież, uzależniona jest również od Internetu – komputera czy telefonu.

Zapraszamy do zapoznania się z prezentacją na temat zdrowia psychicznego naszych dzieci - kliknij TUTAJ 

Dietetyka to nauka, która bada jak to, co spożywamy wpływa na nasze zdrowie oraz wydajność organizmu. Bada pewne składniki pożywienia, które mogą wpływać na nasze zdrowie.
Na przykład spożywanie zbyt dużej ilości pokarmów takie jak fastfoody mogą doprowadzić człowieka do różnych chorób. Jest to nauka która uczy nas jak się odżywiać abyśmy byli zdrowi.

Zapraszam do przeglądu zamieszczonej PREZENTACJI - NACIŚCIJ TUTAJ 

Ludzie uczą się w różny sposób. Odbierają informacje ze świata zewnętrznego korzystając ze wszystkich zmysłów (wzrok, słuch, dotyk, węch, smak).

Gdy nasz mózg wystawiony jest na działanie bodźców, między komórkami nerwowymi powstają nowe połączenia. Zdolność ta zwana jest plastycznością mózgu. Im więcej bodźców do nas dociera, tym więcej tworzy się połączeń i wzorców uczenia się.

I tak na przykład, jeśli w miarę upływu czasu polegamy bardziej na naszym wzroku to ta część mózgu, która interpretuje bodźce wizualne, jest bardziej rozwinięta niż szlaki między mózgiem a innymi zmysłami. W rezultacie coraz bardziej ufamy naszym oczom. Stąd, kiedy określone wzorce uczenia się stają się bardziej płynne, sprawne i zautomatyzowane, szybciej się uczymy, rozwijając własny, najlepszy dla nas styl uczenia się.

Z upływem czasu u wielu osób jeden ze zmysłów wykształca się bardziej niż pozostałe, wpływając tym samym na sposób uczenia się nowych treści. Na styl uczenia się mają wpływ również czynniki genetyczne i wychowanie. Gdy czegoś się uczymy, musimy koncentrować się nad przyswajaniem nowych informacji, procedur, umiejętności. Jeśli chcemy, aby nasze uczenie się było szybkie i nie sprawiało nam trudności, abyśmy mogli uczyć się szybko i efektywnie, powinniśmy otrzymywać nowe informacje zgodnie z najbardziej nam odpowiadającym stylem uczenia się.

Powoduje to, że właśnie dzięki temu jednemu zmysłowi odbierane bodźce są lepiej przez nas przyswajane i zapamiętywane. Mając wiedzę na ten temat sami świadomie możemy organizować sobie środowisko uczenia się, tak aby było dla nas najbardziej przyjazne.

Styl uczenia się nie wpływa tylko na naukę szkolną, ale zdobywanie wiedzy i doświadczenia we wszystkich dziedzinach życia, w każdej sytuacji.

Niektórzy lubią słuchać i mówić, inni wolą analizować informacje albo obserwować dane zjawiska.

Istnieją cztery główne style uczenia się: wzrokowy, słuchowy, dotykowy (czuciowy) i kinestetyczny.

Większość z nas stosuje najczęściej styl mieszany tzn. wykorzystuje do nauki pracę kilku zmysłów. Trzeba pamiętać, że każdy styl może być skuteczny w nauce, nie ma podziału na lepszy i gorszy.

Na zachowanie dziecka w szkole wpływ ma wiele czynników. Są nimi między innymi: system nagród i kar wyniesiony z domu (czyli tzw. wychowanie), doświadczenia z przedszkola, zdrowie fizyczne, rozwój  oraz EMOCJE.

Zachowanie niektórych dzieci w szkole bardzo nas niepokoi, szczególnie dlatego, że jest uciążliwe dla innych lub niekorzystne dla samego dziecka. Tym bardziej trudno jest nam zrozumieć i zaakceptować takie zachowanie, jeżeli naszym zdaniem nic go nie usprawiedliwia: dziecko jest zdrowe, sprawne fizycznie, inteligentne. Zadajemy sobie wtedy pytanie, dlaczego  dziecko zachowuje się w ten sposób i jak mu pomóc?

Poczucie wyobcowania i osamotnienia oraz dążenie do samostanowienia są wpisane w okres dorastania. To jednak nie zwalnia rodziców z czujności i zabiegania o podtrzymanie więzi z dzieckiem – mówi dr Ewa Jarczewska-Gerc, psycholog społeczny z Uniwersytetu SWPS w Warszawie w rozmowie z Katarzyną Koper.

K.K.: Naukowcy mówią o epidemii samotności, która ma fatalny wpływ nie tylko na kondycję psychiczną, ale także na zdrowie. Czy to dotyczy także nastolatków?

E. J.-G.: Jak najbardziej! Wiek 13-16 lat to dla młodego człowieka bardzo trudny okres, w którym dojrzewają jego systemy poznawczy i emocjonalny. Nastolatek zaczyna rozumieć pojęcia abstrakcyjne, takie jak śmierć, miłość, życie, kosmos, ale jego system emocjonalny i baza doświadczeń nie pozwalają mu jeszcze dobrze sobie z tym radzić. Dotychczas postrzegał świat jako idealny, a w rodzicach widział superbohaterów. Teraz zaczyna dostrzegać, że rodzice nie są idealni, mają wady, nie są wszechmocni, ani wszystkowiedzący, popełniają błędy, czasem robią głupie rzeczy. Denerwuje go/ją, że nie nadążają za zdobyczami technologii i mówią archaicznym językiem. Młody człowiek ma poczucie, że nie rozumie świata, a świat nie rozumie jego. Zaczyna separować się od rodziców, szuka afiliacji w grupie rówieśników. 

Z sondażu CBOS wynika, że 94% uczniów i studentów używa wulgaryzmów. Jednak przeklinanie zaczyna się już w przedszkolu. Czy ten trend da się jeszcze zatrzymać? Dowiedz się, skąd w słowniku dzieci i młodzieży tak wiele niecenzuralnych wyrazów i jak wytłumaczyć dziecku, że nie każde usłyszane słowo warto powtarzać? Poznaj sposoby radzenia sobie z problemem w różnych grupach wiekowych.

Z artykułu dowiesz się m.in.:

• Dlaczego przedszkolak posługuje się przekleństwami i jak oduczyć dziecko przeklinania?
• Jak reagować, gdy dziecko używa wulgaryzmów, mimo że nie zna ich znaczenia?
• Co robić, gdy starsze dziecko zaczyna przeklinać w komunikacji z kolegami i koleżankami?
• Jakie są skutki wprowadzenia przekleństw do codziennej komunikacji dziecka i nastolatka?
• Jaką rolę przekleństwa odgrywają w życiu nastolatków?

Każdy rodzic chciałby , żeby jego dziecko zachowywało się w sposób społecznie akceptowany. Jeżeli podopieczny rozwija się prawidłowo , można zastosować w wychowaniu system nakazów i zakazów , ale tak , aby były one dostosowane do wieku młodego człowieka. Dzieci funkcjonują w ten sposób , że zawsze dążą do tego , aby zadowolić swoich rodziców i zdobyć ich aprobatę. Mądry rodzic potrafi to wykorzystać w procesie wychowania. Zadowolenie i aprobata okazywane dziecku , gdy dobrze się zachowuje, powodują , że chce ono je powtarzać. Dezaprobata, okazywana za każdym razem , gdy dziecko zachowuje się w sposób przez nas nieakceptowany, pozwala na wyeliminowanie zachowań ryzykownych .

Wszystko się zmienia, i to bezustannie. Zmieniamy się my, ludzie dookoła nas, świat. Gdy przyglądam się niektórym kierunkom tych zmian, czuję radość, bo coraz częściej na równi z potrzebami i prawami dorosłych stoją prawa i potrzeby dzieci.

Kryzys w relacji z dzieckiem ma szczególny charakter i dotyka głębokich sfer naszego życia. Relacja rodzic – dziecko bywa źródłem frustracji zarówno dla rodzica, jak i dziecka. Kryzysy relacyjne są źródłem wielu nieprzyjemnych emocji, takich jak poczucie winy, złość, smutek, czy lęk.

Zachęcam rodziców do obejrzenia filmu o motywacji własnych dzieci do nauki  - link doi filmu TUTAJ

DRODZY RODZICE!
Umiejętność czytania to rzecz niezbędna w szkole. Zanim wyślesz swojego malucha do pierwszej klasy, możesz przygotować go do rozpoczynającej się nauki. Wstępem do czytania jest... słuch! A ten możesz z powodzeniem rozwijać w domu. I nie chodzi tylko o zwykłe słyszenie, ale o aktywny proces komunikowania się z otoczeniem. Jakość mowy, której słucha dziecko, rozwija zmysły zaangażowane następnie w proces czytania.

Rodzina jest grupą osób wzajemnie ze sobą powiązanych, z których każdy silnie oddziałuje na pozostałych, często w sposób ukryty. Wszystkie ludzkie emocje- miłość, zazdrość, radość, zmartwienie, duma, poczucie winy, wzajemnie się przeplatają. Są one efektem rodzinnych postaw, sposobów wzajemnego postrzegania się i wzajemnych stosunków. Rodzice uczą swoje dzieci miłości, szacunku, wolności, obowiązku, niestety uczą też strachu i winy. To wszystko ma ogromny wpływ na całą edukację szkolną oraz przyszłe dorosłe już życie. Z całym bagażem swoich doznań emocjonalnych dobrych i złych ukształtowanych w okresie wczesnego dzieciństwa rozpoczynają dzieci naukę w szkole.

Telefon ma przyrośnięty do ręki. Dla niego świat poza internetem mógłby nie istnieć. Dla niej nic poza tą grą się nie liczy. Ciągle tylko przegląda te strony, kciuk jej odpadnie od scrollowania. Takie zdania padają, gdy dorośli zaczynają się obawiać, że elektronika stanie się dla nich konkurencją. Formułują często ostre sądy, że to uzależnienie od inernetu, siecioholizm, choroba wymagająca leczenia. Mają poczucie, że dzieci zostały całkowicie pochłonięte przez niebieskie światło telefonu lub laptopa. W tym wszystkim nie zastanawiają się jednak, jakie są przyczyny tego stanu rzeczy. Przeczytaj artykuł i dowiedz się, jakie są przyczyny częstego sięgania po elektronikę przez młodych ludzi. Sprawdź, jak dowiedzieć się, czy to faktycznie uzależnienie od internetu, siecioholizm. Kiedy internet to rozrywka i szansa na kontakt, a kiedy mogą pojawić się konsekwencje nadużywania tego medium?

Z artykułu dowiesz się m.in.:

• Dlaczego elektronika odgrywa tak ważną rolę w życiu dzieci i młodzieży
• Czy gry komputerowe mogą być prawdziwą pasją i czy zawsze należy krytykować tę rozrywkę
• Jakie sygnały świadczą o tym, że uczeń może być uzależniony od internetu
• Co zrobić, jeżeli zauważone zostaną negatywne konsekwencje nadużywania elektroniki

Posiadanie profili, tworzenie i publikowanie treści online mają znacznie szerszy wymiar niż interakcja z użytkownikami i uzyskanie polubień. Wszystko, co umieszczamy w sieci może tam pozostać na wiele lat i stać się częścią naszej historii, dostępną dla wielu ludzi, którzy być może będą decydować o naszej karierze, czy innych ważnych aspektach przyszłości.  Uczniowie są aktywni na portalach społecznościowych, znajdują się tam grupy klasowe, czasem również nauczyciele. Warto podejmować rozmowy na temat tej aktywności i wykorzystać dyskusje uczniów do promowania zasad bezpiecznego korzystania z portali społecznościowych oraz kształtowania różnych kompetencji cyfrowych, w tym zarządzania swoim wizerunkiem, reputacją oraz dbania o prywatność.

Zaburzenia koncentracji uwagi wpływają na funkcjonowanie człowieka we wszystkich dziedzinach życia. Patrzymy na nie najczęściej przez pryzmat nauki szkolnej, podczas gdy ich źródeł należy szukać gdzie indziej. Skąd naprawdę się biorą i jak im zapobiegać?

O koncentracji uwagi mówi się wiele, jeszcze więcej zaś o jej zaburzeniach. Jeśli dziecko/uczeń ma z nią trudności, często z góry zakłada się, że coś z nim jest nie tak. Może to ADHD albo inny rodzaj deficytu uwagi? Może dziecko nie daje sobie rady z programem i musi iść do innej szkoły albo na kolejne korepetycje? Może ma specyficzne trudności w nauce? Obecnie panuje wręcz moda na zaświadczenia od specjalisty, ponieważ one zwalniają nas z odpowiedzialności za trudności przeżywane przez dziecko. Tymczasem przyczyny problemów z koncentracją najczęściej znajdują się poza nim. I o tym jest ten tekst.

Nie jem słodyczy i śmieciowego jedzenia, ćwiczę i jestem fit! Coraz częściej takie zdania padają z ust dziewcząt i młodych kobiet. Jeżeli bycie fit faktycznie oznacza zdrowe odżywianie i sportu, wszystko jest w porządku. Łatwo jednak przegapić moment, w którym dieta zamienia się w głodzenie, a uprawianie sportu to codzienne katowanie się na siłowni, bieżni i fitnessie. Zobacz, jak rozmawiać ze swoimi uczniami i uczennicami, aby w porę dostrzegać nieprawidłowości i im zapobiegać.

Z artykułu dowiesz się m.in.:

• Jakie są przyczyny powstawania zaburzeń odżywania
• Czy anoreksja lub bulimia może być konsekwencją relacji w rodzinie
• Jakie są najważniejsze konsekwencje anoreksji i bulimii
• Jak o zaburzeniach odżywiania rozmawiać w szkole

W marcu 2020 zakończono ponad dwuletni projekt badawczy, w którym zebrano dane od ponad 17 tysięcy rodziców (głownie mam).  Wyniki były jednoznaczne: kraje zachowanie oraz rodziny mające mało dzieci są najsilniej dotknięte problemem wypalenia rodzicielskiego. Niestety kultura indywidualizmu i perfekcjonizmu oraz osłabienie więzi społecznych może nasilać to zjawisko. Niestety badania pokazały, że Polska i Stany Zjednoczone to kraje, w których odsetek wypalonych rodziców jest najwyższy i oszacowano go na 8 %. Pandemia i związany z nią stres na pewno zwielokrotniły te dane.

Poczucie wyobcowania i osamotnienia oraz dążenie do samostanowienia są wpisane w okres dorastania. To jednak nie zwalnia rodziców z czujności i zabiegania o podtrzymanie więzi z dzieckiem – mówi dr Ewa Jarczewska-Gerc, psycholog społeczny z Uniwersytetu SWPS w Warszawie w rozmowie z Katarzyną Koper.

 Naukowcy mówią o epidemii samotności, która ma fatalny wpływ nie tylko na kondycję psychiczną, ale także na zdrowie. Czy to dotyczy także nastolatków?