Szkoła Podstawowa z Oddziałem Przedszkolnym im. Jakuba Kani w Domaradzu

Często wydaje nam się, że nasze dziecko jest niczym czysta, niezapisana karta lub glina, którą możemy dowolnie uformować. Popełniamy ogromny błąd, wierząc, że uczynimy z niego człowieka, którym my „zawsze chcieliśmy być”. Jednak dziecko rodzi się już z pewnym potencjałem, który odpowiednio rozwijany pozwoli mu opanować określone i jemu tylko właściwe umiejętności.

Asertywność, to w psychologii termin oznaczający posiadanie i wyrażanie własnego zdania oraz bezpośrednie wyrażanie emocji i postaw w granicach nie naruszających praw i psychicznego terytorium innych osób oraz własnych, bez zachowań agresywnych, a także obrona własnych praw w sytuacjach społecznych [1].

Dobra, stabilna samoocena jest jedną z najcenniejszych rzeczy, jaką mogą dać dzieciom dorośli. Sprzyja ona motywacji, działaniu i odnoszeniu sukcesów, a przede wszystkim – zdrowiu psychicznemu. Wspieranie samooceny dzieci i młodzieży jest ważnym czynnikiem chroniącym przed wieloma zaburzeniami. Wartościową umiejętnością, którą możemy wyrobić u naszych podopiecznych, jest zdolność do doceniania samej czy samego siebie.

Brak postępów w nauce, agresywne zachowanie, niechęć do współpracy z nauczycielem, nieustanne konflikty z kolegami i koleżankami z klasy – to najczęściej spotykana charakterystyka tzw. ucznia sprawiającego problemy. Nie ulega wątpliwości, że taki uczeń wymaga szczególnego zainteresowania oraz pomocy i wsparcia. Jednak aby podejmowane działania były skuteczne, niezbędna jest ścisła współpraca  z rodzicami. A co, jeżeli ci winą obarczają nauczycieli? W jaki sposób współpracować z rodzicami niedostrzegającymi faktycznych problemów ucznia i usiłującymi udowodnić wszystkim, że stwierdzone trudności to tylko wymysł nauczyciela, który uwziął się na ich dziecko?

Kiedy rodzice mają świadomość, że odkrywanie i rozwijane zasobów dziecka jest ważne i nie zawsze idzie w parze z wymaganiami współczesnego świata, pozostaje jeszcze jeden problem. Porównywanie. Czasami jest tak, że nawet, jeśli rodzice dają dziecku przestrzeń i wsparcie, to jest to „dobra” okoliczność na wystawienie dziecka w „konkursie na naj…”. Duże znaczenie mają także kroki poczynione przez nauczycieli przy stwarzaniu szans na zdrową rywalizację uczniów. W artykule omówiono konsekwencje takiego działania i zostaną wskazane rozwiązania, które mogą okazać się znacznie korzystniejsze dla rozwoju dziecka. Z artykułu dowiesz się m.in.:

Samo hasło „motywacja” jest dosyć popularne w edukacji. Niejednokrotnie „brak motywacji” jest zwrotem służącym do określenia gamy różnorakich problemów ucznia. Nie zawsze jednak jest stosowane poprawnie.

Motywacja jest stanem gotowości do podejmowania określonego działania, psychologowie posługują się głównie uproszczonym podziałem motywacji na:

• wewnętrzną – wynikającą z osobistych potrzeb i dążeń jednostki (robię coś, bo chcę),
• zewnętrzną – wynikającą z zewnętrznych wpływów.

Motywacja zewnętrzna NIE ZAWSZE jest złą motywacją i można ją podzielić na kolejne trzy rodzaje:

• nacechowana dodatnio, czyli towarzysząca dziecku w zaspokajaniu jego potrzeb (np. wożenie dziecka na treningi piłki nożnej),
• nacechowana negatywnie, czyli sprzeczna z pragnieniami dziecka (np. wydawanie niejako „rozkazów”, np. uczenia się 4 godzin dziennie),
• nacechowana obojętnie – dane działanie nie wzbudza u dziecka emocji, jest raczej mechaniczne (np. wyniesienie śmieci).

Z artykułu dowiesz się m.in.:

• Czym jest cyberprzemoc
• Jak pandemia wpływa na narastanie problemu cyberprzemocy
• Kim jest ofiara cyberprzemocy
• Jak zabezpieczać lekcje online
• Gdzie zgłaszać incydenty i niepokojące zjawiska

Coraz częściej w szkołach, zwłaszcza podstawowych, pojawiają się dzieci z tajemniczą nadal diagnozą mutyzmu. Wokół nich pada wiele różnych określeń, często ze sobą sprzecznych – nieśmiały, zalękniony, uparty, zacięty, wycofany. Nauczyciele i rodzice rozkładają ręce – uczeń nie odpowiada na pytania, trudno odczytać jego emocje, stoi bez ruchu, czasem nawet nie komunikuje się gestem. Opiekunowie są zaskoczeni – w domu, przy bliskich dziecko funkcjonuje zupełnie normalnie.

Media społecznościowe, internet, smartfon... dziś dla dzieci i młodzieży to już środowisko naturalne. W dużym stopniu to właśnie tutaj toczy się ich życie towarzyskie i prywatne – media cyfrowe stały się ważnym kanałem komunikacyjnym służącym nawiązywaniu i podtrzymywaniu znajomości. Nie pozostaje to jednak bez wpływu na rozwój społeczny naszych uczniów. Jak sprawić, by był to wpływ jak najlepszy?

Środa , 19 października  2016 

DLACZEGO  DZIECI  SĄ  AGRESYWNE?

Na podstawie artykułu A. Bandurskiej Poradnik Zdrowie oraz innych dostępnych źródeł zebrała informacje Wioletta Damijan

Nie ma chyba grupy przedszkolnej, w której nie byłoby choć jednego rozrabiaki, dziecka, które sprawia kłopoty, jest agresywne, nielubiane przez inne dzieci. Takiego, na które wszyscy się skarżą, bo niszczy, bije, bez powodu wyzywa czy szarpie za włosy; izolowanego od rówieśników, niechcianego towarzysza grupowych zajęć. Nie zawsze chłopca – zdarza się, że agresywne i „źle wychowane” są również dziewczynki.  

Agresja u dziecka zawsze budzi niepokój rodziców. Co zrobić, gdy nasze dziecko jest agresywne i bije ciebie albo dzieci w przedszkolu? Jak radzić sobie z upartym i złośliwym dzieckiem? Jak postępować z agresywnym dwulatkiem, trzylatkiem czy sześciolatkiem?

Agresja u dziecka budzi nasz sprzeciw, ale nie zawsze wiemy jak sobie z nią radzić. Agresywne dziecko nie jest marzeniem żadnego rodzica, choć świetnie wiemy, że każdy z nas ma w sobie negatywne emocje, przejawiające się czasem agresją. Zdarza się nam siarczyście zakląć pod nosem, uderzyć ręką w stół, a nawet stłuc talerz.

Drodzy rodzice,

w związku z przejściem szkoły w tryb online zamIeszczam trochę faktów dotyczących zdrowia psychicznego. To nietypowa sytuacja dla Państwa i dzieci. Przede wszystkim należy zachować spokój będzie to miało wpływ na odporność zarówno psychiczną jak i fizyczną. Różnimy się między sobą i różnią się też nasze dzieci. Są takie (i mam nadzieję, że jest ich większość), które w obecnej sytuacji czują pewne podekscytowanie, ciekawość,  nawet radość (no w końcu nie trzeba chodzić do szkoły i tyle nowych ciekawych rzeczy dzieje się wokół). To jest normalne. Są jednak i takie, które z dużym niepokojem i lękiem stale sprawdzają portale informacyjne, dopytują dorosłych, poszukują informacji o zagrożeniu. Jeszcze inne, mówią: dość! -już nie mogą oglądać, słuchać, czytać i rozmawiać na temat zagrożenia koronawirusem. To też jest normalne. 

Wszystkie dzieci, nawet te szczęśliwe,  z różnym natężeniem i częstotliwością odczuwają nieprzyjemne uczucia. Boją się...Ten strach jest zupełnie zrozumiały w obecnej sytuacji i wymaga zaopiekowania przez nas dorosłych !Udostępniam kilka wskazówek profilaktyki zdrowia psychicznego: